Dakloos? verhaal no. 1

Door allerlei omstandigheden kan het je zomaar overkomen dat je eindigt zonder dak boven je hoofd. Door een verbroken relatie, woningnood, onbegrip en onduidelijke regeltjes. Dit is het eerste van een aantal persoonlijke verhalen van mensen tussen de 25 en 40 jaar. De namen zijn veranderd, net als de kenmerken van hun omstandigheden.

Het zijn allemaal inwoners uit verschillende dorpen of uit het buitengebied van Hollands Kroon.
Allemaal zijn ze werkzaam in de zorg of andere essentiële beroepen. We hebben ons de blaren op onze tong gepraat en onze handen stuk geklapt voor werkers uit deze sectoren. Het waren de helden.

Het verhaal van Ines.

Ines is werkzaam in de gehandicaptenzorg. Ze woonde samen met haar man en twee kinderen in één van de grotere dorpen. Als het huwelijk eindigt in een scheiding, is het inkomen van Ines niet voldoende om de gezamenlijke woning te betalen. Haar ex blijft wonen in hun koophuis. Er komt een goede regeling voor de kinderen. Het wordt geen vechtscheiding.

Maar dan slaat het noodlot toe. Ines komt niet in aanmerking voor een noodwoning en valt buiten de richtlijnen voor een ‘urgentieverklaring’, want er is sprake van een scheiding.
Ze staat wel op de lijst voor een sociale huurwoning in haar dorp, maar die lijst is lang. De woningcorporatie heeft de laatste jaren sociale huurwoningen verkocht en niets bijgebouwd.
Koopwoningen voor starters worden amper gebouwd of zijn zo duur dat Ines daar niet voor in aanmerking komt. Ook zijn er bijna geen huurwoningen in de vrije sector en als ze er zijn is de huur zo hoog dat ze die niet kan betalen.

Na een tijdje in onderhuur te hebben gewoond, kreeg deze woning een andere bestemming en stond Ines op straat. Vanaf dat moment leeft ze als het ware uit een koffer en verblijft bij familie en kennissen. Ines wil graag in haar eigen dorp blijven wonen, want daar is haar sociale netwerk; haar vangnet. Het is ook dichtbij haar werk van een instelling in een buurgemeente, op 7 km afstand.

Iemand suggereerde dat zij best in een ander dorp kan gaan wonen, dan heeft ze binnen een half jaar een woning. Maar dat is dan wel 20 km verder van haar werk en als je alles op de fiets moet doen is dat geen reële optie. Het openbaar vervoer in de Noordkop is erg slecht. Ze zou ook in een buurgemeente kunnen gaan wonen. Daar staan flats leeg, maar ook dit is op grote afstand. Dat betekent dat alles wat het voor Ines mogelijk maakt om te werken – kinderopvang, sociaal netwerk – wegvalt. Bovendien komt ze dan ook zo ver van haar ex-partner te wonen dat de regeling over haar kinderen erg lastig wordt.

In Hollands Kroon wordt wel veel bijgebouwd, maar heel weinig in de sociale sector (huur en/of koop) voor starters op de woningmarkt. Hierdoor ontstaat een groeien groep daklozen of bijna daklozen.

Lees ook: Starters op de woningmarkt